Emandako hitz batekin ipuintxo bat asmatu...
FIRFIRA
FIRFIRA
Haize fina, firfira. Haurtzarora
eramaten nauen hotsa. Sei urte nituenean, orduak eta orduak ematen nituen
biraka zihoazen hosto haien atzetik korrika. Plazan sokasaltoan jolasten ari
ginenean, firfira sumatu bezain laster, pikutara botatzen genuen soka eta
milaka zuhaitzek inguratzen ziguten bidetik korrika abiatzen ginen. Hura
baitzen askatasuna; niretzako firfira hitzak irudi hori dakar.
Orain, ordea, firfirak parkean
harrapatzen nauenean, urduritasuna eta larritasuna sentitzen dut. Orain 66 urte
ditudala, ezin dut aske korrika egin, hosto eder haien atzetik. Firfirak
ezustean harrapatzen banau, nireak egin du; adi ez banago ile-ordea aurretik
eramango ez dit, ba!!
(Firfiraren ikuspuntutik:)
Firfira beldurgarria naiz!!!! Kar, kar,kar… emakume hori gaztetxoa zenean, nire atzetik
ibiltzen zen behin eta berriz! Gizajoa!
Aspertuta nengoenean, nire lagun
hostoei eragin , zirikatu eta ume haiengana hurbiltzen nintzen. Lehenengo
poliki, gero azkarrago eta azkenik bihurriago.
Nire unerik gustukoena, haiek
izorratzea sokasaltoan aritzen zirenean. Neskatxa ilegorria bazetorren nire
atzetik. Nire lagun haizea deitu eta elkarrekin bagindoazen plazara.
Baina orain are dibertigarriagoa da
neskatxa ile-gorria nagusi egin denean.
Bere adatsa airean jartzea eta eramatea mundiala da!! Emakumearen aurpegia
ikusteak eguna alaitzen dit!
Banoa, ea ezustean harrapatzen dudan…
APUNTEAK:
*Hitzek ez badute bere istorioan garrantzia edo ez
bada istorioa aldatzen, KENDU
FIRFIRA
Haizea naiz eta mendialdeak ditut gogoko. Arbolen presentzia gustoko dut, haien adarretan kulunkatzen naizelako, tilín, talan….
Ez dakit zergaitik, hostoak,
egunak mozten direnean, kolorez aldatu eta nire ufaden eraginez adarrretatik askatzen diren. Hegan bidaiatzen dute zoluraino, manta bigun eta koloretsua osatuz.
Nere hostotxo maiteak triste dirudite orain, umezurtz. Animatu nahi ditut eta mantazpira sartu naiz eta indarrez astindu ditut, uuff…
Bultzadak lozorrotik atera ditut eta hegan atera dira alde guztietara, soinu eder batez inguru guztia alaituz.
Orain badakit hostoak zergaitik aldegiten duten adarretatik: itsatsi gabeko bizi musikatuari ekiteko.
FIRFIRA
Udaberriko
egun haizetsu batek ematen dio hasiera gure istoriotxo honi. Zuhaitzak
ezker-eskuin mugitzen ziren, lurreko hostoak zentzu guztietan hegaka zebiltzan
eta guzti horren artean Felix, gure protagonista, pozak zoratzen zegoen.
Benetan atsegin zuen zuhaitz horiek sortzen zuten soinua, benetan atsegin zuen
hauek entzutean sentitzen zuena. Hala ere, guzti hauen artean bazegoen soinu
bat benetan berezia zena, entzutean ileak puntan jartzen zitzaizkion soinu bat;
soinu hori bere etxe azpiko zuhaixka txikiaren soinua zen.
Esan
bezala haizeak gogor astintzen zuen ingurua eta beste tokietan bezala,
Donostiako auzo honetan ere haizeak bere arrastoak utzi zituen. Bai lagunok,
pentsatzen ari zaretena gertatu zen!! Hainbeste atsegin zuen zuhaixkaren azken
eguna izan zen hura.
Denbora
luzea behar izan zuen egun hori bere egutegitik borratzeko. Gau haizetsu asko
leihotik begira zuhaitz horrek utzitako hutsuneari begira.
Hilabete
bat bestearen atzetik, euria haizearen atzetik eta elurraren ostean eguzkia.
Nahasketa guzti horiek opari bat utzi zioten gure protagonistari eta zuhaitz
txikia berriz pixkanaka pixkanaka hazten hasi zen. Urte batzuk behar izan
zituen bere onera etortzeko baina Felixen maitasunarekin dena azkarragoa eta
errazagoa izan zen.
Felixek
berriro ere hainbeste miresten zuen soinua bere belarrietan entzutea lortu
zuen, firfirak berriro ere bere belarriak harrapatu zituen!
Egin
irribarre
